. ஷைலஜா
கிருஷ்ணராஜபுரம் நெருங்க நெருங்க எனக்கு வயிற்றில் புளியைக்கரைக்க ஆரம்பித்தது.
சின்ன உதறலுடன் டாய்லெட் பக்கம் நழுவினேன். ரயில் அந்த ஸ்டெஷனை விட்டுப்புறப்படுகிறவரை டாய்லட் கண்ணாடியில் வழுக்கைத் தலையை விரல்களால் வாரிக்கொண்டு, பல் வரிசைஅயை அழகு பார்த்துக்கொண்டு , அழகு காட்டிக்கோண்டு இருந்தேன்.
‘அம்மாடா தப்பினோம்’ என்று வெளியே வந்தால்....
“ஹலோ ஸார்!” ரதனசாமி நிற்கிறார்!
அசடு வழிகிறது எனக்கு.
யாரிடமிருந்து தப்பவேண்டும் என்று நினைத்தேனோ அவரிடமே மாட்டிக்கொண்டுவிட்டேன்.
“ஸார்! வண்டி இன்னிக்கு மூணு நிமிஷம் லேட். நல்ல காலம் முப்பது நிமிஷம் லேட்டாக்காமல் விட்டானே! அதுகூடப்பெரிதில்லை வண்டி தண்டவாளத்துமேல போகிற வரை புண்ணியம். அதெல்லாம் லால்பகதூரோட போச்சு. என்னைக்கேட்டால் இந்த ரயில்வே போர்டு, ரயில்வே மந்திரி எல்லாமே.....”
ரத்னசாமி ஆரம்பித்துவிட்டார். இனிமேல் சிடி ஸ்டேஷன் போகிறவரைக்கும் மனுஷர் நிறுத்தமாட்டார். பேச்சு பேச்சு வாய் ஓயாமல் பேச்சு.
“கையில என்ன ஹிண்டுவா?”’
“ஆமா படிங்கோ” என் பேப்பரை நீட்டினேன். ஆளைவிட்டால் போதும்..
“நோ ஸார் பேப்பரை எவன் படிப்பான்? நான் பேப்பர் படிக்கறதை நிறுத்திப் பல வருஷம் ஆச்சு. மௌனமா பேப்பர் படிக்கறது என்கிறது கொடிய தண்டனைன்னு நினைக்கிறேன்! வாய்விட்டுப்பேசினாலே உலகவிஷயம் எல்லாம் வெளில வந்துடுமே என்ன சொல்றீங்க?”
நான் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.
“கட்லேக்காய் கட்லேக்காய்” என்ற வியாபாரக்குரல்ரத்னசாமியின் காதருகே வரவும், கடலைக்கூடையை சுமந்து வந்த இளைஞனை ஏறிட்டார். பிறகு,”தமிழ்தான நீ? மூஞ்சிசிலயே தெரியுதே அது? எங்களைப்போல கர்னாடகாக்கு பொழைக்கவந்தவனாக்கும்?சரி சரி....கடலைஅஞ்சுரூபாக்குக்கொடு
நாலுகடலைமணிகளை எடுத்த தன்கையில் வைத்துக்கொண்டு பொட்டலத்தை அப்படியே என்னிடம் நீட்டினார்.”எடுத்துக்குங்க..
எனக்குத் தலையைப் பிய்த்துக்கொள்ளலாம் போல இருந்தது. இனிமேல் இந்த பங்கார்பேட் பாசஞ்சரில் பயணமே செய்யக்கூடாது என்கிற முடிவுக்கு வந்தேன்.
ஒருமாதமா இரண்டுமாதமா ஒன்பதுமாதமாய் இந்த ரத்னசாமியுடன் இதே தொல்லை. தினமும் பெஙகளூர் சிடி ரயில்நிலையத்திலிருந்து பங்கார்பேட் பாசஞ்சரில் ஏறி ஒருமணீநேரப்பயணத்தில் அந்த ஊருக்குபோய் அலுவலகப்பணி முடித்து பெங்கலூர் திரும்போது சரியாய் கிருஷ்ணராஜபுரம் ரயில் நிலையத்தில் ரத்னசாமியும்
நான் இருக்கும் பெட்டியாகப்பார்த்து வந்துவிடுவது வழக்கமாகிவிட்டது. பதினைந்துநிமிடங்கள்- சிடி ரயில்நிலையம் -வருகிறவரை பேசிப்பேசியே அறுத்துவிடுவார்.
“என்ன சார் டல் ஆகிட்டீங்க? ”
“ஒண்ணுமில்ல லேசா தலைவலி” என்று ஜன்னல்பக்கம் முகத்தைத்திருப்பிக்கொண்டேன். ரயிலைவேறு க்ராசிங் என்று நட்டநடுவழியில் நிறுத்திவிட்டார்கள். இன்றைக்கு பதினைந்து நிமிஷம் என்பது முப்பது நிமிஷமாகவும் ஆகலாம்.
“தலைவலிக்கு நான் ஒரு வைத்தியம் சொல்றேன் கேளுங்கோ...மிளகு இருக்கோல்லியோ அதை எடுத்து,லேசா அதை..” அவர் என்னவோ சொல்லிக்கொண்டிருக்க நான் ஜன்னலுக்கு வெளியே கண்ணோடு மனத்தையும் செலுத்த ஆரம்பித்தேன். தலை மட்டும் ஒப்புக்கு ஆடிக்கொண்டிருந்தது.
ரயில்மறுபடி ஓட ஆரம்பித்தது.
“பெங்களூர் கண்டோன்மெண்ட் வந்தாச்சு அடுத்து சிடி ஸ்டேஷன் தான்” வீறிட்டார் திடீரென.
பிறகு என்னிடம்” தினம் பங்கார்பேட் பயணம்பண்றது சிரமமாயில்லையோ ஸார்? ஆங் ,,,ஆனாஅதான் சொன்னேளே அன்னிக்கே இன்னும் ஒரேவருஷம் தான் அப்றோம் ரிடையர் ஆகிடுவேன்னு... மேலும் சொந்தவீடு பெங்களூர்ல கட்டிண்டதும் இப்படி திடீர்னு பாங்குல வேலை மாத்திட்டான்னும் சொன்னீங்க....நினைவுக்கு வந்துட்டது இப்போ.... என்னவோ போங்க வயசு எனக்கு அம்பதுதான் ஆறது ஆனா வர வர அசாத்திய ஞாபகமறதி. எங்கப்பா மைசூர்ல எழுபத்திஎட்டுவயசுக்கு கிண்ணுனு இருக்கார்.
சாம்ராஜ் உடையார்கிட்ட சின்னவயசுல வேலைபார்த்தப்பொ ந்டந்ததையெல்லாம் மறக்காம் சொல்வார்....”
சிடிஸ்டேஷன் வருகிறவரைதன் அப்பாவின் பெருமையை இழுத்துக்கொண்டே வந்தார்.
அப்பாடா பெஙக்ளூர் சிடி ஸ்டேஷன் வந்துவிட்டது.
நான் வேகமாய் இறங்க கதவருகில் வந்தவர்,”பாத்து ஸார்.... வண்டி இன்னும் நி8க்கவே இல்லை.... நிதானமாய் இறங்கணும் ..ஒருதடவை இப்படித்தான் என் மச்சினன அனுமந்து.....” ரத்னசாமியை அப்படியே வெட்டிக்கொண்டு கூட்டத்தில் கலந்துவிட்டேன்.சப்வேயில் நடந்து எதிரே ஃப்ளைஓவரில் வேகமாய் நடந்து எனது பஸ்ஸிற்காக மெஜஸ்டிக் பஸ்நிலயத்தில் காத்திருக்கையில் அங்கும் வந்துவிட்டார்.
“ஸார்! உங்க ஏரியா ஜெய்நகர் ஒன்பதாவது ப்ளாக்தானே அதுக்கு 18ஆம் நம்பர் பஸ் தானே? ”
வெறுப்பைவெளிக்காட்டாமல் தலை ஆட்டினேன்.
“அங்கபாருங்க வந்திட்டுருக்கு! எனக்கு ராம்மூர்த்திநகர்போகணும் அங்க வாஸ்து சாஸ்திரம் சொல்ல என்னை அழைச்சிருக்கார் மிஸ்டர் பூவராகவன்னு ஒருத்தர். என்ன பண்றது சிட்ஃப்ண்ட் கம்பெனியை இழுத்துமூடினதும் எனக்கும் வேலைபோயி இப்படி வாஸ்துலதான் பிழைப்பேநடக்கறது. இன்ஃபாக்ட் வாஸ்து சாஸ்திரம்ல என் அண்ணன் கில்லாடி. பேரு வாசுதேவன்.சென்னைல வியாசர்பாடில இருக்கான் . வாஸ்துதேவன்னு தான் அவனை எல்லாரும் சொல்வா.....” ரத்னசாமி சொல்லிக்கொண்டே இருக்க..
நல்லவேளை பஸ் வந்துவிட்டது.
வாழ்க பதினெட்டு எனக்கூவிக்கொண்டே பஸ்ஸிலேறிக்கொண்டுவிட்டேன்.
மறுநாள் காலை எழுந்ததுமே என் மனைவி,” இன்னிக்கு நீங்க கிருஷ்ணராஜபுரம் போயி நம்ம ரேகாக்கு தரகர் சொன்ன வரனை நேர்ல போய் பார்த்துவாங்க” என்றாள்.
தலையாட்டினேன்
“பைய்னைமட்டும் பார்த்துட்டுவந்துடாதீஙக் வீடு வாசல் அங்கே இருக்கிற சூழ்நிலை பையனோட அம்மா அப்பா கூடப்பொறந்தவங்க எல்லாரும் எப்படீன்னும் நோட்டமிட்டு வாங்க..”
”சரிடி எனக்கு எல்லாம் தெரியும்”
“என்ன தெரியும்? யார் எது சொன்னாலும் ஒருவார்த்தை பேசாமல் தலையாட்டத்தெரியும் குரும்பாடுமாதிரி”
ஹா! ரத்னசாமிக்கு நான் தலையாட்டுவது இவளுக்கு எப்படித்தெரியும்?
க்ருஷ்ணராஜபுரத்திற்கு ஆட்டோவில் வந்துசேர்ந்தேன்.மனைவி சொன்ன விலாசத்தில் தெருமுனையிலேயே இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தேன்.
”ஹலோ! ரயில் ஃப்ரண்ட்! எங்க இத்தனைதூரம் அதுவும் ஞாயித்துக்கிழமைல? ஹார்ட்டி வெல்கம் டு கிருஷ்ணராஜபுரம் ஸார்! இது என் ஹோம் டவுன்!”
பின் பக்கமிருந்து குரல்கொடுத்தபடி ரத்னசாமி ஓடிவந்து எனக்கு முன்வந்து கைகுவித்து நின்றார். வாயெல்லாம் சிரிப்பு!
நான் கடுப்பை மறைத்தபடி,” ஹிஹி..இங்க ஒருத்தரைப்பார்க்கவந்தேன் அர்ஜண்டா போயிட்டுருக்கேன்” என்று ஓரடி எடுத்துவைத்தவனை குறுக்கே வந்து தடுத்தார்.
,” மூச் விடக்கூடாது...என்னோட பேட்டை இது. இங்க நுழைந்தவர்களை என் வீட்டுக்கு அழைக்காமல் நான் விடமாட்டேன். ...”
”ர.. ரத்னசாமி?”
“பேசப்படாது வாங்கோ”
வேறுவழியின்றி அவரைத்தொடர்ந்தேன்
குரும்பாடுதானோ நான்? இருக்கட்டும் இருக்கட்டும் இன்றோடு இந்த ரத்னசாமிக்கு முழுக்கு போட்டுவிடவேண்டியதுதான். நடுத்தெருவில் எதற்கு ரசாபாசம்? சிஙக்த்தை அதன் குகையிலேயே சந்திப்போம். ரத்னசாமி வழியெல்லாம் பேசிக்கொண்டே வந்தார். தெருவைப்பற்றி தார்சாலையைப்பற்றி லாந்தக்கம்பத்தைப்பற்றி கம்பத்தில் கட்டி இருந்த பசுமாட்டைப்பற்றி....
“இதான் ஸார் என் வசந்த மாளிகை வாங்கோ உள்ள வாங்கோ”
உள்ளே அழைத்துப்போனவர் கூடத்தில் நாற்காலியைத்தட்டிப்போட்டார்.
பரபரவென் உள்ளே போனவர் ஐந்துநிமிடத்தில் காபி
”சார்! இந்தக்காபியை குடிங்கோ...இதைக்குடிச்சா ஜன்மத்துக்கும்மறக்கமாட்டீங்கோ.
“அப்போ எனக்கும் பைத்தியம் பிடிக்கணுமா ரத்னசாமீ?” சீறினேன் நான்.
“ஸார்! என்ன திடீர்னு இப்படி..என்ன ஆச்சு ஸார்? பதட்டமுடன் ரத்னசாமி கேட்க நான் கோபமாய் அந்த காபிடம்ளரை சமையலறை நோக்கி வீசி எறிகிறேன். அப்போது அவர் மனைவிபோலிருக்கிறது நாற்பத்திஏழு வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு பெண்மணி சமையற்கட்டு வாசலுக்கு பதறிப்போய் வந்துநின்றாள்.
அவளைகக்ண்டதும் ரத்னசாமி,”நீ ஏன் வந்தே போ போ “ என்றுவிரட்டினார் பதிலுக்கு அவள்,”பே பேபே..” என்று விழித்தாள்.
“ போயேன் உள்ள..சாரெல்லாம் நமம் வீட்டுக்கு வரக்கூடியவர் இல்ல நான் ரொம்பக்கேட்டுட்டு வந்திருக்கார் அவர் முன்னாடி உன் ஊமை வாயை திறக்காதே போ” என்றார் ரத்னசாமி எரிச்சலுடன்.
தலைப்பொட்டில் அடித்தமாதிரி இருந்தது எனக்கு.
“ரத்னசாமீ?’ என்கிறேன் திடுக்கிட்டகுரலில்.
அவர் குரலைத்தழைத்து,”ஸார்! மன்னிச்சிடுங்க..வீட்ல நான் சுவரோடதான் பேசணும்...குழந்தைகுட்டியும் கிடையாது..பெண்டாட்டிக்கும் பத்துவருஷம் முன்னாடி எனக்கு சிட்ஃப்ண்ட் கம்பெனில திடீர்னு வேலைபோன சேதிகேட்ட அதிர்ச்சில வாய் ஊமையாகிட்டது.......” என்று தயக்கமாய் சொல்லி முடித்தாலும் அவரிடமிருந்து நான் நகரவில்லை இல்லை இல்லை நகரமுடியவில்லை.
******************************
Comments